Vertel je verhaal! (oproep intranet 7 april)
“De wereld draait op dit moment om Corona. Toch kun je er deze tijd zijn voor je klant! Heb je een mooie ervaring laat het dan weten.
Hoe ziet jouw dag eruit? Vraagt de afdeling Communicatie
We zien mooie dingen om ons heen gebeuren. Een groeiend gevoel van saamhorigheid en er zijn initiatieven om elkaar te helpen en te ondersteunen.
Vertel je verhaal, deel je mooie ervaring, hoe was jouw dag?”
De behoefte aan mooie verhalen zijn er vooral nu we al weken met het leed van corona geconfronteerd worden. Het mag echter geen coping stijl worden om weg te draaien van het pijnlijke verdriet.

De dag van gisteren

De dag van gisteren, 15 april, is gevuld met saamhorigheid en initiatieven. Rituals geeft blijk van waardering. Iedere medewerker van Libra Revalidatie & Audiologie krijgt een goed gevulde GoodieBag voor een moment van ontspanning en waardering!
Een moeder van een revalidant komt wederom met 2 platen vol lekkers als blijk van waardering voor het team van artsen, therapeuten, huishoudelijke dienst en verpleegkundigen op de VIN afdeling. De afdeling die al weken in quarantaine is.
Ik hoor over de intercom mijn collega’s zingen aan het bed van een meisje omdat er toevallig een lied bestaat over haar naam. Aan de stemmen hoor ik dat ze erop reageert, haar blik en mimiek verandert. De mijne ook, ik voel tijdens het lezen van de rapportage een glimlach op mijn gezicht verschijnen.
De post wordt gebracht, het is tegenwoordig meer dan anders. Zelfs kaarten, brieven en tekeningen van totaal onbekenden om iedereen een hart onder de riem te steken.
Ik zie een collega therapeut samen met de revalidant naar de oefenruimte lopen. Op haar rolstoelblad staat een opengeklapte laptop waar ik vluchtig het gezicht herken van haar moeder. “Samen” naar de therapie.

Beeldbellen je hoort het overal. Een uitkomst in deze coronacrisistijd!! Toch?
Ja en nee, want wat als de communicatie bij 1 van de 2 partijen ontbreekt? Wat als de blik in de ogen nog niet de blijk van herkenning kunnen geven? Wat als de enige vorm van communicatie in voelen van nabijheid, in een streling over de wang, in die knuffel zit die de liefde voor elkaar doet overbrengen. Dan kan “beeld” heel pijnlijk zijn en het gemis en het verdriet ondraaglijk maken.

De dag van gisteren zit ook gevuld met die momenten. Verscheurde gezinnen, 1 gezinslid mag 2 uur per dag op bezoek komen bij hun dierbare. De beelden van een vader die aan de andere kant van het raam op de afdeling met zijn hand reikt naar zijn 2 jarige zoontje. Al weken niet meer kunnen knuffelen. De blik van een zusje die haar schoollaptop bij haar oudere zus heeft laten staan zodat ze via Skype naar haar kan kijken. Ze praat tegen haar zus, ze vertelt over haar dag maar krijgt geen vraag, geen blik terug. Dat beeld, het raakt me.

In mijn zorg later die avond aan dit meisje vertel ik over haar zusje, probeer ik de knuffels en haar houden van over te brengen naar haar. Zij, die revalidant die er lijfelijk nog is maar tegelijkertijd nog zo afwezig. Het ontbrekende bewustzijn doet haar ergens “zweven”. Ik kijk haar aan. Ik geef die streel over haar wang, haar arm en stop haar lekker in onder de dekens. Aan haar ademhaling merk ik op dat ze ontspant en dan is er die blik… kortdurend lijkt ze me aan te kijken. Dat zijn de momentjes dat het werken op de VIN zo mooi maken!

15 april is voorbij

Toch heb ik na mijn avonddienst een slechte nacht. Mijn hersenen ratelen door en ik vind de rust niet om te gaan slapen. De schrijnende verhalen die ik niet los kan laten omdat ik weet dat er op ditzelfde moment een moeder thuiszit die er helemaal doorheen zit. De situatie van haar kind, het niet bij haar aanwezig kunnen zijn, haar kind niet kunnen voelen… het verscheurt haar.
Uiteindelijk zijn het mijn eigen tranen die me moe maken en in slaap doen vallen. 15 april is voorbij.

16 april, mijn dag begint met het uit mijn pen laten vloeien van mijn verhaal. Het geeft mij lucht. Straks ga ik weer werken, geef ik weer alles en geniet ik van de kleine momentjes en uitdagingen die het werken op de VIN met deze revalidanten en mijn collega’s me geven.

Esther
Verpleegkundige op de VIN

VIN is een stimuleringsprogramma voor kinderen, jongeren en volwassenen die in een toestand van verminderd bewustzijn (vegetatief of laag bewust) verkeren na ernstig hersenletsel. VIN staat voor Vroege Intensieve Neurorevalidatie.