Direct naar inhoud

Henk Jacobs, beenamputatie

Henk weet het nog als de dag van gisteren. Vrijdagavond 21 juni 2020, in coronatijd, zag hij een zwarte teen aan zijn rechtervoet. Zondagavond had hij veel pijn en ging hij naar de huisartsenpost. Hij werd meteen opgenomen in het ziekenhuis; suikergehalte in zijn bloed was te hoog.

Diagnose; diabetes, waardoor slechte bloeddoorstroming en afsterven teen. Diezelfde week nog is zijn rechterbeen onder de knie geamputeerd.

Henk over deze bijzondere tijd:

“Aan de ene kant was ik dankbaar dat ze me konden helpen. Aan de andere kant zag ik even het gewone dagelijkse leven verdwijnen. Hoe moest ik nu verder. Ik rijd op een bulldozer, dat is mijn lust en mijn leven. Kan ik dat nog wel? En lopen? Gaat me dat ooit weer lukken? Gelukkig heb ik mijn karakter mee. Ik zie overal mogelijkheden in en ik ga er geen 100% maar 1000% voor. Altijd al gedaan.”

Libra stimuleert

Henk: “Na 1 week ziekenhuis en 3 weken verpleeghuis kwam ik weer thuis. Toen ben ik poliklinisch gaan revalideren bij Libra locatie Weert. Zij hebben mij geprikkeld en gestimuleerd om het onderste uit de kan te halen. Ik deed krachttraining om de rest van mijn lichaam sterk te maken, zodat ik later goed met mijn onderbeenprothese kon gaan oefenen. En ze leerden me te springen achter de rollator, zodat het looprek aan de kant kon.”

En Libra remt af

Henk: “Omdat ik te hard ging ben ik gevallen waardoor de wond (net dicht), weer open sprong. Dat was een tegenvaller. Ze moesten mij een beetje afremmen dat was duidelijk. Maar eind oktober was de wond dicht en in november kreeg ik mijn eerste proefprothese en tussen Kerst en Oud & Nieuw mijn definitieve prothese. In februari heb ik nog een nieuwe koker gekregen omdat mijn stomp snel dunner werd. Nu zit hij als gegoten.”

De toekomst

Henk: “De behandelaars van Libra ben ik reuze dankbaar. Wat was ik in goede handen. Met hun stimulans, kennis en kunde ben ik nu zover gekomen. Ik fiets dagelijks 10 tot 15 km op een herenfiets. Ik gooi mijn been gewoon over het zadel. En ik hoop weer terug te kunnen naar mijn bulldozer, want daar hoor ik thuis.

En natuurlijk zou ik niet zo ver gekomen zijn zonder de steun van mijn gezin. Zij waren er altijd voor mij. Ze hebben me nooit afgewezen en zijn altijd goed met mijn amputatie omgegaan. Dat betekent alles voor me.”

"Aan de ene kant was ik dankbaar dat ze me konden helpen. Aan de andere kant zag ik even het gewone dagelijkse leven verdwijnen. Hoe moest ik nu verder."