Als je zoals Evert Schouten ruim 35 jaar revalidatiearts in hetzelfde ziekenhuis (in Tilburg) was, dan neem je niet op één moment afscheid. Nee, dan is het een jaar lang continu afscheid nemen van in totaal honderden patiënten die je soms al aan het begin van je carrière hebt ontmoet. En dan ook nog van mensen van wie je meer weet dan de meeste artsen. Als revalidatiearts kijk je naar leefomstandigheden, naasten, relaties, psyche… Je weet veel van mensen. Hoe hun leven eruitzag.

Zoals van die ene man die op zijn achttiende een dwarslaesie kreeg door een duik in ondiep water. De jongen van toen was inmiddels een man van boven de vijftig en had veel aan Everts deskundigheid gehad. Zo profiteerde hij van de intrathecale behandeling met baclofen, een middel om spasticiteit te verminderen. Daar had Evert zich samen met neurochirurg Ivo Verhagen en professor neuroloog Leo Visser van het Elisabeth-TweeSteden Ziekenhuis (ETZ) sterk voor gemaakt. Toen Evert, gekleed met witte jas, voor de laatste keer de baclofen-pomp van de man in steriele omstandigheden vulde, zei de man: ‘Weet je wat het is? Ik vind je niet echt een dokter.’

Lees hier het volledige verhaal op Revalidatie Magazine.