De weg naar de HandbikeBattle

Een duwtje in de rug
In september 2023 ging ik naar Libra Revalidatie & Audiologie, locatie Blixembosch, voor mijn jaarlijkse controle. Eén van die controles was bij Christian, een fysiotherapeut. Hij vroeg of ik nog steeds veel sportte, wat ik dus deed. Na een gesprek over mijn sport, vroeg hij of ik openstond voor een uitdaging genaamd de HandbikeBattle. Christian vertelde me met veel enthousiasme alles over de HandbikeBattle en liet foto's en filmpjes zien om me te overtuigen. (De afspraak liep hierdoor maar drie kwartier uit.. 😊). Overhalen was namelijk wel nodig, want ik wist het niet zo goed. Kort hierna werd er een infoavond georganiseerd over de HandbikeBattle waar ik heen ben gegaan. Daar kreeg ik alle informatie en ontmoette ik een deel van de teamgenoten. Na de infoavond kwam Christian weer naar me toe om nog wat foto's en filmpjes van Jetze Plat te laten zien, om me het laatste duwtje in de rug te geven. En dat lukte, ik was om. Ik zit bij de Libra Bikers!

Trainen, trainen en nog eens trainen                                                    
Toen begon de trainingsperiode. Wekelijks samenkomen om - naast je eigen trainingen - te trainen. De trainingen waren een mix van kracht, HIIT en buddytrainingen. Een beetje onwennig in het begin, maar dat verdween al snel. Alle begeleiders rouleerden in het training geven op de maandag, en je maakte met iedereen al snel een band met de teamleden en begeleiders. In februari kregen we dan eindelijk de handbikes mee naar huis om ook thuis te kunnen fietsen. Echter, hier begonnen de obstakels voor mij. Er moest het nodige aan mijn fiets worden aangepast vanwege mijn motoriek. Ik kon niet met mijn handen remmen en schakelen...

Na een lange zoektocht met fysiotherapeut Mark, ook wel bekend als de fietsenman, kwamen we tot de conclusie dat mijn rem een hoofdrem moest worden. Je remt door je hoofd naar achter te duwen. Mijn schakelsysteem moest elektrisch bediend worden met een knopje bij mijn kin. Dit moest allemaal op de handbike gemonteerd worden, wat veel tijd kostte. De trainingen gingen gewoon door en zodra er iets op mijn fiets gezet moest worden, nam ik hem mee. Alles om hem zo kort mogelijk kwijt te zijn en door te kunnen trainen. Eind april was de handbike eindelijk helemaal klaar en goed bruikbaar voor mij. Nu was het zaak om de laatste twee maanden volop te benutten om alles onder de knie te krijgen en meters te maken! Door mijn verminderde zicht heb ik veel van mijn trainingen op de taxc gedaan, soms wel vier uur. Maar dat had ik er voor over, ik moest die berg op!

De week van de HandbikeBattle

De gouden tip
Wauw, wauw, wauw. Ik krijg nog steeds overal kippenvel als ik eraan terugdenk. Wat een week! Na een autorit van tien uur kwamen mijn mede-Librabiker Damian en ik aan in Haus Renate, ons appartementje. We pakten snel alles uit, want de volgende dag begon het programma al. Op dag één fietsten we het "makkelijke" stuk langs het stuwmeer. Hier kon ik nog even de puntjes op de i zetten wat betreft schakelen en remmen. Ondertussen genoten we ook van de omgeving. Op de tweede trainingsdag kwam Mitch Valize langs me fietsen en gaf me de gouden tip om alles positief te benaderen. "Door dat te doen voelt het echt minder zwaar," zei hij. "Zwaar wordt het, maar door alles anders te benaderen voelt het minder zwaar." 

Die tip nam ik mee en zo gingen we de rustdag in, de dag vóór de battle. Op die dag gingen ik en twee teamgenoten de route verkennen met de auto. Ik zeg je eerlijk, ik scheet zeven kleuren na de autorit. Vooral van het eindstuk schrok ik heel erg, de haarspeldbochten waren dat. Eenmaal terug in Haus Renate kwamen de zenuwen. "Dat lukt me toch niet," dacht ik. In de avond kregen we een video te zien waarin al onze vrienden en familie ons succes wensten. Hier kwamen al mijn emoties even los, maar dit was precies wat ik nodig had! Ik was ready!

Ready, set, go!
Bij de start liet ik de tips van Mitch en de woorden van mijn coach door mijn hoofd gaan. Mijn coach zei dat ik bij de start die berg eens goed moest aankijken en hardop moest zeggen dat ik hem zou verslaan. Na dat gedaan te hebben, begon de klim. Het ging best goed! Ik fietste op mijn eigen tempo en nam een korte pauze als het nodig was. Bij post drie werd het me even teveel; ik realiseerde me dat ik nu de haarspeldbochten in ging waar ik zo bang voor was. Buddy Jaimy pepte me op, en na het drogen van de tranen klommen we stukje bij beetje omhoog.Na zes uur en acht minuten was daar dan de finish! Toen ik daar overheen mocht rijden, holy shit, niet in woorden te bevatten! En als afsluiter was er nog het Oranjefeest, één gekke gezellige boel waar alle euforie samenkwam. En als kers op de taart werd ik ook nog eens uitgeroepen tot Rookie of the Year! Nooit gedacht dat ik met een prijs naar huis zou gaan. 

Na de HandbikeBattle

Nieuwe deuren geopend
Ik verwachtte echt in een zwart gat te vallen na Oostenrijk, omdat alle trainingen en de handbike er niet meer waren. Maar integendeel, de deelname aan de HandbikeBattle heeft juist veel deuren voor me geopend. Het begon met het oppakken van mijn eigen sportritme, waarna ik het handbiken begon te missen. Ik had een nieuwe, leuke manier gevonden om conditioneel te trainen en wilde daar eigenlijk mee doorgaan. Voor iemand die aan het begin zei echt maar één keer te gaan handbiken, bleek ik niet zo standvastig te zijn 😊. Ondertussen vroeg een bekende of hij me mocht opgeven voor Uniek Sporten Talent 2024, omdat hij onder de indruk was van mijn prestatie. Ik zei toen een beetje jolig dat hij dat maar moest doen, zonder te verwachten dat ik eruit gepikt zou worden.

Uniek Sporten
Een weekje later werd ik gebeld door Uniek Sporten; ik mocht meedoen aan de Uniek Sporten Talent verkiezing! Ik was uitgekozen. Dit hield in dat ik stemmen moest werven om door de voorronde te komen. De drie mensen met de meeste stemmen gingen door naar de finale, om daar vervolgens te strijden voor een serieus geldbedrag. De winnaar kreeg namelijk 1000 euro te besteden aan sport(hulp)middelen. Toen de voorronde eenmaal gestart was, ging het heel lekker. Ik zette een paar troeven in en stond continu in de top drie. Dus ik mocht naar de finale! Om in de finale extra veel stemmen te bemachtigen, benaderde ik de lokale media met de vraag of ze me wilden helpen. Dat deden ze graag! En zo werd ik uitgenodigd voor een radio-interview. Daar vertelde ik over de verkiezing waar ik aan meedeed, maar ook over de handbike die ik aan het aanvragen was. Mijn verhaal maakte zo'n indruk op de dj's dat zij besloten om, naast het werven van stemmen, een crowdfunding op te zetten om geld in te zamelen voor mijn handbike.

And the winner is…
En daar begon de bal te rollen. Ik kwam meerdere malen in de krant, er verschenen veel internetartikelen over mij, ik mocht meerdere keren in de radio-uitzending komen, ik kreeg zelfs een eigen radio-jingle en de dj's besteedden elke uitzending aandacht aan dit alles. Het wierp zijn vruchten af! Gedurende de finaleronde stond ik continu eerste of tweede, en de donaties op de crowdfunding bleven binnenkomen. Eén dag nadat de stemmen gesloten waren, kreeg ik een videoboodschap van Jeroen Kampschreur met het bericht dat ik de winnaar van mijn categorie ben! Dit betekende dat er een cameraman naar me toe kwam om een mooie video over mijn sportverhaal te maken, en dat ik op 18 november naar theater Amsterdam moest voor een benefietavond. Hier werden alle winnaars gehuldigd en mochten we onze prijs in ontvangst nemen. 

Het was een echt onvergetelijke avond waar we even in het zonnetje werden gezet, en als klap op de vuurpijl bleek Jetze Plat er ook te zijn. Dus ik heb mijn kans gepakt en een babbeltje met hem gemaakt. Na deze avond stond ik weer in de krant en tot mijn grote vreugde werd de aanvraag voor de handbike goedgekeurd! Dankzij het winnen van de prijs, de crowdfunding en Uniek Sporten kon mijn fiets bekostigd worden.

Ik had nooit, nooit, nóóit verwacht dat het 'even' opfietsen van een berg zoveel deuren zou openen! Ik raad echt iedereen aan mee te doen, wie weet welke deuren zich voor jou openen!