Wat is er gebeurd?

In september 2012 begon ik aan mijn ongeveer 2500-ste Parachutesprong, al 18 jaar mijn grote passie. Met op mijn full-face-helm een camera sprong ik, met nog 2 anderen uit het vliegtuig. De hele vlucht ging goed. Waarom is niet duidelijk, maar tijdens mijn landingsmanoeuvre heb ik niet geremd en ben ik met een vaartje van zo’n 70 km/uur voorover gevallen en op mijn gezicht terecht gekomen. Gevolgen: hersenkneuzing, 5 dagen coma en de binnenwand van de aorta gescheurd. Twee-en-een halve maand ben ik aan mijn rechterkant verlamd geweest ten gevolge van de hersenkneuzing.

Behandeling

Na een maand ziekenhuisopname in Zwolle en 2,5 maand klinische revalidatie in de St. Maartenskliniek in Nijmegen, heb ik 3 dagen per week poliklinisch gerevalideerd bij Libra R&A locatie Blixembosch. Tussen de behandelingen door mocht ik gebruik maken van de dagopvang, wat ik heel prettig vond. Op de dagopvang kon ik in een rustige omgeving met lotgenoten praten, samen lunchen en bijkomen van de therapiesessies.

Revalideren …

Mijn geluk is dat ik van nature een heel positief ben. Desondanks heb ik ook een flinke dip gehad, toen ik na 5 maanden besefte wat er echt was gebeurd. Gelukkig heb ik dat gevoel gedeeld met mijn behandelaren. Zij hebben dat goed opgepakt en ervoor gezorgd dat ik gesprekken kreeg met een psycholoog van Libra. Dat heeft mij heel erg geholpen.
Maar ook de eenvoudige praktische tips die ik van hen kreeg zijn goud waard. De fijne motoriek van mijn rechterkant is lastiger geworden, dus een sleutel in het slot krijgen is moeilijk. Zij gaven mij de tip om eerst een vinger op het sleutelgat te houden, daarna gaat de sleutel er vloeiend in.

Aan het werk …

Aan het einde van de poliklinische revalidatie heb ik een week een arbeidsbelastingonderzoek gehad ter voorbereiding op het werk. Daarna ben ik met Libra Arbeidsexpertise in zee gegaan om mij te begeleiden bij mijn re-integratie op mijn werk. Dat hebben ze goed gedaan. De coaches hebben de baan naar het werk voor me geëffend. Zij hebben mijn bazen en collega’s geïnformeerd en geadviseerd over de opbouw van mijn werkzaamheden.

Wat hebben de coaches voor jou betekend?

De coaches zijn een klankbord voor me. Soms reageer ik te snel en komen mijn woorden verkeerd aan bij mensen. Zij leren mij om 3 tellen na te denken voordat ik wat zeg. Daarnaast hebben ze me vaak gesterkt. Als ikzelf dacht dat iets niet goed ging, gaven ze me terug dat het lang niet slecht was. En soms vond ikzelf dat alles prima ging en waarschuwde ze me voor mijn te optimistisch beeld. Zij weten wat het betekent om na hersenkneuzing weer verder te gaan met het leven. Bij hen kan ik mijn verhaal nog steeds vertellen, over het ongeluk en de problemen die ik soms ervaar. Terwijl mensen in mijn omgeving er soms wel een beetje klaar mee zijn, zijn de coaches er nog steeds voor mij.

Nu …

Caren is inmiddels weer volop aan het werk, rijdt weer auto en is al 10 maanden na het ongeluk weer met parachutespringen begonnen. Want dat is nog steeds haar grote passie. Angst bij het springen heeft ze niet. Het moment van het ongeluk zit niet in haar brein. Wel de weg erna. Daarbij houdt zij zich vast aan een uitspraak van een vriendin …
‘Je kunt het nog wel, maar je doet het nu anders’. Ze hoopt dat de begeleiding van de Libra Arbeidscoaches voor een paar uurtjes per maand nog een periode door mag gaan, want zegt ze zelf: ‘Dat klankbord is heel belangrijk voor me’.